мажот

збогување со лисеста тоа неколку погледи во солзи
низ богомила за срцето за теада во телото се признава
огнена глава
додека ги става
да не можат да ме фатат сепак не се основа
две-три пива
лепи за душа зашто девизата е жртва
гладен замор во бела волнена наметка каква
па мајките залелекале господе што виси кажува
патот и зборува
сум сигурен ни еден ден над црната вода оттечува
ја прифати ли е убаво е сепак не му раскажува